Ryzyko poronienia samoistnego spada po 11 tygodniu ciąży do 2 %.

Dla kobiety, która przebyła jedno poronienie, ryzyko kolejnego wynosi do 30%, gdy przebyła już dwa kolejne poronienia ciąży, prawdopodobieństwo wystąpienia trzeciego znacznie wzrasta i wynosi 33%, a każdego następnego do 46%. Wynika z tego konieczność rozpoczęcia postępowania diagnostyczno – leczniczego już po drugim, a na pewno już po trzecim poronieniu.

Nie, jednym z objawów wczesnej ciąży mogą być plamienia i okazjonalne krwawienia. Objaw ten występuje u aż jednej trzeciej prawidłowo rozwijających się ciąż. Jeżeli krwawienie nie przekracza obfitości krwawienia miesiączkowego, nie jest połączone ze skurczami macicy/bólami podbrzusza, ryzyko poronienia ciąży jest nieznaczne i większość z tych ciężarnych urodzi zdrowe dziecko. Natomiast krwawienie w ciąży może stanowić ryzyko poronienia i ciężarna w każdym przypadku krwawienia powinna skonsultować się z lekarzem.

Najczęstszą przyczyną poronień spontanicznych pierwszej ciąży są losowe wady genetyczne zarodka. Czynnik genetyczny stanowi 60% poronień. Na drugim miejscu wśród przyczyn poronień spontanicznych jest czynnik nieznany, natomiast do rzadszych przyczyn należą: zaburzenia hormonalne, wrodzone i nabyte trombofilie, czynnik męski, infekcje, styl życia (papierosy, leki, nieprawidłowe odżywianie – niedożywienie, otyłość), nieprawidłowe zagnieżdżenie jaja płodowego, wiek ciężarnej, wady macicy.

Definicja poronień nawykowych oznacza wg ACOG:

• dwie lub więcej następujące po sobie utraty ciąż potwierdzonych ultrasonograficznie lub badaniem histopatologicznym resztek po poronieniu
  lub
• trzy i więcej następujące po sobie utraty ciąż, przy braku potwierdzenia, że ciąże była wewnątrzmaciczna.

Wg PTG poronienia nawracające są definiowane jako strata trzech lub więcej następujących po sobie ciąż.
Częstość występowania RPL oceniana jest na 5% kobiet w wieku rozrodczym i około 1% par. Poronienia nawracające stanowią także 5% wszystkich poronień samoistnych i przyczynę utraty 0,4 – 0,8% wszystkich ciąż. Dla kobiety, która przebyła już dwa kolejne poronienia ciąży, prawdopodobieństwo wystąpienia trzeciego znacznie wzrasta i wynosi 17 – 35%, a każdego następnego 25 – 46%. Wynika z tego konieczność rozpoczęcia postępowania diagnostyczno – leczniczego już po drugim, a na pewno już po trzecim kolejnym poronieniu.

Przyczyny nawracających poronień wg częstości ich występowania:

• czynniki nieznane i trombofilie wrodzone i nabyte stanowią 40-50% przyczyn RPL. Zarówno wrodzona (dziedziczna) postać trombofilii jak i nabyta zwiększają ryzyko utraty ciąży. Wyniki zakrojonego na dużą skalę badania klinicznego prowadzone przez The Nimes Obstetricians and Haematologists (NOHA) wykazały silną korelacje miedzy utratą ciąży o niewyjaśnionej etiologii i obecnością mutacji genu protrombiny i czynnika V w układzie heterozygotycznym. Wśród zalecanych badan w kierunku trombofilii oznacza się homocysteinę, oraz białko C, białko S, antytrombiny III czynnik V Leibden, protrombina 20210G>A, mutacja MTHFR, mutacja PAI.
• Czynnik męski – coraz częściej postulowana przyczyna poronień, wg nielicznych doniesień z literatury może stanowić do 40% ryzyka poronień nawracających. Bezspornie nieprawidłowości w kariotypie zwłaszcza translokacje ale też obecność polimorfizmu ApaI w genie IGF2 wiąże się z wyższym odsetkiem poronień. Natomiast wraz wiekiem mężczyzn i pogarszającymi się parametrami nasienia wzrasta odsetek poronień. Postuluje się związek między indexem DFI (SCD) a ryzykiem poronienia.
• Zaburzenia hormonalne stanowią około 17 – 20% przyczyn RPL, wśród nich znajdują się zaburzenia fazy lutealnej cyklu miesiączkowego i niewydolność ciążowego ciałka żółtego przed 8 – 10 tygodniem ciąży. Przyczyna tych nieprawidłowości niejednokrotnie jest złożona, często u podłoża leży zespół policystycznych jajników, hiperandrogenizm i hiperprolaktynemia, przedwczesne wygasanie funkcji jajników. Inne przyczyny to niewyrównane endokrynopatie, takie jak cukrzyca, choroby tarczycy, przerost nadnerczy oraz zaburzony metabolizm leptyny.
• Zaburzenia immunologiczne są odpowiedzialne za około 20% strat ciąż u kobiet z RPL. Wśród autoprzeciwciał największe znaczenie w etiologii  RPL posiadają przeciwciała antyfosfolipidowe (APL), a wśród nich przeciwciała antykardiolipinowe (ACA), lapus anticoagulant (LA) oraz rzadziej wykrywane przeciwciała beta2 glikoproteinie 1 (b2GPI) oraz  antyfosfolipidowe takie jak: fosfatydyloserynie, fosfatydylocholinie, fosfatydyloetanolaminie i fosfatydyloinozytolowi. W diagnostyce chorób tarczycy, mogącej towarzyszyć poronieniom wykonuje się przeciwciała przeciw tyreoglobulinie (aTG) oraz przeciw peroksydazie tarczycowej (aTPO). Za bloki serca płodu mogą być odpowiedzialne przeciw ciała przeciwjądrowe takie jak Ro, SSa, SSB. Coraz większą role przypisuje się w możliwości występowania niezgodności tkankowej pomiędzy partnerami mogącą prowadzić do poronienia lub innych powikłań ciąży jak zahamowanie wzrastania wewnątrzmacicznego i wystąpienie stanu przedrzucawkowego. W tym celu ocenia się KIR u kobiety i HLA-C u partnera. Zaburzenia immunologiczne prowadzące do nieprawidłowego stosunku Th1/Th2 oraz zmiany receptywności endometrium oceniane w biopsji endometrium są także odpowiedzialne za brak zagnieżdżenia zarodka i poronienia. Rola innych autoprzeciwciał, takich jak przeciwciała przeciwłożyskowe (APA) i przeciwjajnikowe (AOA) w etiologii RPL jest niepewna.
• Przyczyny anatomiczne to około 10 – 15% wszystkich RPL. Stanowią je wady rozwojowe macicy, zrosty wewnątrzmaciczne, polipy endometrialne, mięśniaki podśluzówkowe macicy, endometriozę, adenomiozę oraz niewydolność cieśniowo – szyjkową.
• Zaburzenia genetyczne stanową 3 – 5% przyczyn RPL. Przyczyną wad chromosomalnych zarodka będą translokacje zrównoważone, rzadziej chromosomalne inwersje, insercje i mozaicyzm u jednego rzadziej obu partnerów starającej się o ciąże. W populacji Polskiej do najczęściej rozpoznawanych mutacji genetycznych u kobiet prowadzących do poronień należą mutacje genu DHCR7, haplotypu M2 w genie ANXA5.
• Czynniki infekcyjne – wątpliwy czynnik etiologiczny RPL, powoduje raczej poronienia sporadyczne. Przypuszcza się, za stanowią do 0,5 – 5% przyczyn RPL. Czynnikiem sprawczym są różne drobnoustroje zasiedlające narządy płciowe ( Chlamydia trach. Mycoplazma, Ureoplazma, Listerioza ), a także infekcje ogólnoustrojowe.
• Czynniki nieznane – Wśród czynników nieznanych wymienia się czynniki środowiskowe. Wśród innych rozważanych czynników wymienia się leki, narażenie na związki o działaniu endokrynnym, inne środki chemiczne o działaniu teratogennym, nadużywanie alkoholu, nikotynizm, złe odżywianie, ciężka praca fizyczna, promienie RTG i promieniowanie jonizujące, niektóre leki, przewlekły stres.

Możliwość leczenia poronień nawracających jest zależne od tego czy udało się ustalić przyczynę poronienia. Jeżeli ustalimy ze u podłoża poronień lezą choroby endokrynologiczne (cukrzyca, choroby tarczycy, choroby nadnerczy itp), zaburzenia hormonalne (PCO, POI)  lub wrodzone i nabyte trombofilie czy choroby reumatologiczne (toczeń układowy, zesp Sjogrena, zesp APL), zaburzenia immunologiczne prowadzące do zaburzeń receptywności endometrium należy wdrożyć stosowną terapię farmakologiczna lub/i adekwatny protokół monitorowania ciąży. W przypadku poronień związanych z nieprawidłowym zagnieżdżeniem zarodka, związanym z wadami wrodzonymi lub nabytymi macicy, odpowiednie leczenie zabiegowe tj usuniecie zrostów, polipów, mięśniaków, przegrody może być skuteczne. W przypadku rozpoznania zaburzeń genetycznych u partnera/partnerów wskazane może być zapłodnienie pozaustrojowe wraz w zastosowaniem diagnostyki preimplantacyjnej (PGS) a przy czynniku męskim zapłodnienie pozaustrojowe. W przypadku rozpoznania czynników infekcyjnych terapia celowania może przynieść efekty.